ഈ കഠിനകാലവും എങ്ങോ മറഞ്ഞീടും

ഇനിയെത്ര മേഘങ്ങൾ പെയ്തൊഴിയാൻ
ഇനിയെത്ര വെയിൽപൂക്കൾ വാടിവീഴാൻ
എത്ര പൂക്കാലങ്ങൾ വന്നുപോകാൻ
എത്ര ഹേമന്തങ്ങൾ കനിയുതിർക്കാൻ
ഇനിയുമുണ്ടേതോ ശിശിരങ്ങൾ ഭൂമിയിൽ
പ്രാലേയമന്ദസ്മിതം വിടർത്താൻ

എത്രയോ  പ്രളയങ്ങൾ നീന്തിക്കടന്നുനാം
എത്ര മഹാമാരികൾ കണ്ടറിഞ്ഞുനാം
എന്നിട്ടുമെന്നിട്ടുമീ ഭൂമിമാതാവിൻ
സ്നേഹകരപരിലാളനങ്ങളറിഞ്ഞില്ലേ
ഈ കഠിനകാലവും   എങ്ങോ മറഞ്ഞീടും
ഈ ദുരിതപർവ്വങ്ങളോർമ്മയായ് മാറീടും

ഇനിയുമീ ഭൂമിയിൽ പൂക്കൾ ചിരിക്കണം
മാരിവിൽചേലൊന്നു  മാനത്തുദിക്കണം
പക്ഷികൾ പാടണം, മയിൽ നൃത്തമാടണം
പുഴയാകെ നിറയണം സ്ഫടികതുല്യം ജലം
മാനത്തുകണ്ണികൾ നീന്തിത്തുടിക്കണം
പൊയ്കയിൽ മാൻപേട  കണ്ണാടിനോക്കണം

തിരിതാഴ്ത്തി മറയുവാൻ വെമ്പുമീ ഗ്രീഷ്മത്തിൻ
ചികുരഭാരത്തിന്റെ തുമ്പിൽനിന്നിറ്റുമീ   
 മൃദുവർഷരേണുക്കളിവിടിന്നു ചിതറവേ
പുലരുവാൻ വെമ്പുമൊരു നവസുപ്രഭാതത്തി-
ന്നിന്ദീവരപ്പൂക്കൾ പുഞ്ചിരി വിടർത്തവേ
തെളിയുന്നു ഹൃത്തിന്നിരുൾകോണിൽ പൊന്നൊളി.